Ontloopt waar het moeilijk gaan is, trekt dan maar een bochtje. Maar steeds vervolgt ze haar tochtje, onbewust trekt ze naar zee, om dan weer terug te komen, onophoudelijk, eeuwige cirkel.

De politici van de systeempartijen wringen zich op een afschuwelijke wijze ook in bochten:

• plots dan toch voor kernenergie

• plots toch een immigratie probleem

• plots dan toch bankroet?

• plots dan toch een democratisch failliet?

• plots …

Ik noemde ons land reeds een PLOTSA-land.

Niets visie, slechts blinde ideologie zonder lange rermijn oplossingen.

Kan het nog gekker? Eerst naar Marrakech en dan 4 jaar later opnieuw naar Marokko, eerst om ze binnen te laten, dan om ze terug te sturen!

Toen stonden ze ‘aan de goede kant van de geschiedenis’, nu, stapje naar de overkant.

En Marokko beloofde zowaar onderdanig enkele onderdanen terug te gaan nemen.

Belofte aan een groepje dat nog 52 dagen aan de knoppen zit.

Niets op papier als een luchtspiegeling in de woestijn aan kwijnende, zelfverklaarde verkozenen.

Geheugenverlies kan hen plots overvallen, net zoals de zetelende politiek van ons verwacht.

Spons erover, die 4 jaren waren maar een ‘graptje wè’.

Niets daarvan!

Onze zenuwen zijn dermate gespannen, dagdagelijks gevoed door de meest waanzinnige beleidsmaatregelen, dat plots het doek zal vallen en met haar heel wat poesjenellen.