Ik reed langs Vlaanderens wegen, naar Glabbeek om precies te zijn, en keek mijn ogen uit naar ‘wolkenbollen die Apalachen’ vormden en zette mijn auto langs de kant en bewonderde de schoonheid, de netheid, de zorg voor ons Vlaanderen.

Wat staat dat in schril contrast met het politieke gebeuren dat blijkbaar alle pudeur of schroom aan haar laars lapt.

Er blijft geen sprankel over van enig zelfrespect of eerbied voor de mens in de straat. Alle deontologische regels worden miskend en alles wordt uit de kast gehaald om toch maar voldoende zieltjes te winnen om als partij te overleven.

Veroordeelden en verdachten rollen over mekaar en hebben het lef hun vermaagdelijking in het openbaar af te kondigen.

Zijn er dan geen onbesproken figuren meer, jonge onbaatzuchtige krachten die de uitdaging aangaan om het zuiver te spelen en op te komen voor een propere politiek in het exclusief belang van de burger?

Nochtans hebben die betrokken partijen de ene al meer dan de andere hun nut, indien, inderdaad indien, ze voor de kern van hun basisprincipes en overtuigingen zouden opkomen.

Zo is de sociale problematiek een cruciaal element van de samenleving. Uiteraard raakt dat de Zorg, de pensioenen, een correcte verloning. Maar moeten wij hen nu gaan zeggen waarvoor ze zouden moeten opkomen.

Zo mooi dit Vlaanderen, zo sterk die Vlaming.

Geef hen waar ze recht op hebben en dat zijn leiders, zuiver op de graad, onverzettelijk en geen windhanen, tafelspringers noch vliegenvangers.

Dorie, jeugd, waar wachten jullie op. Ruim op die handel, die janboel, de Vlaming is het spuugzat.