Een recent boek van het ex-hoofd van KBC wil een kader schetsen voor een ‘regionalisering’ van België.

Dat dit land topper is in alles wat verkeerd kan gaan in een beleid en aan de staart hangt in alles wat goed kan gaan, wordt hier zeer analytisch secuur, academisch, zij het afstandelijk en koel, met verve ‘herbevestigd’.

De auteur schuwt de vaststelling van een non-democratie niet. Moedig van hem.

Hij toont de schade aan die opgelopen wordt door het ‘democratisch deficit’.

Neen, er zijn geen 2 democratieën in dit land, dixit BDW, want Wallonië heeft in feite geen democratie meer.

Vlaanderen blijkt democratischer. Vraag is uiteraard, hoe scoort Vlaanderen zelf op het zuiver democratische scorebord?

Hij gaat te gezwind over de verdeling over de 2 gemeenschappen van de uitstaande schuld na de uitgevoerde regionalisering. Eigenlijk totaal unfair t.o.v. de Vlamingen.

Te veel lijkt hij de Waalse spelers te pluimstrijken om ze kost wat kost voor zijn stelsels te winnen.

Dat de EU meer en meer het laken naar zich toe trekt, de lakens ook uitdeelt, lijkt voor hem een verworven, gedane zaak.

Het koningshuis en haar problematiek lijkt vergeten. Bewust?

Professor emeritus Mark Elchardus heeft het in zijn inleiding terecht en veel betekenend over een ‘wegwijzer voor een betere toekomst voor Vlaanderen én Wallonië’.

Moedig van de auteur en toch weer die toegevingen en tja, naïviteit over het nakomen van afspraken door onze zuiderburen.

Ook veel interessante pistes en denkpatronen.

Leest zeer vlot.