Een pelgrim ondergaat zijn tocht in een sfeer van spirituele groei, maar zijn doel is essentieel.

Zolang het doel niet bereikt is, is niets bereikt. Dat stemt nederig. Die nederigheid komt voort uit het besef van een taak, een opdracht, om niet te zeggen, een heilige plicht.

Ik citeer quasi letterlijk de schrijver-filosoof I.L.Pfeijffer in zijn boek Grand-Hotel Europa (pg. 236).

Dit staat in schril contrast met het gedrag en vertoon van een politicus, die nu eenmaal behept moet zijn met een grote mate narcisisme. Selfish (mijn mv. van selfie) en affiches gieren op sociale media, puilen van borden en affiches.

De focus ligt op hem, hij moet kost wat kost verkozen worden. Zijn doel is hemzelf en zijn partij.

Het dilemma is uiteraard: Is hun uiteindelijke doel dat hen naar de politiek voerde, dan niet de daadwerkelijke essentie en dwingt dit hen niet tot nederigheid en zou hun persoon niet van ondergeschikt belang moeten zijn?

Zeer moeilijke te verzoenen tegenstelling.

Maar zijn het niet diegenen die dit weten te bewerkstelligen, net de grootsten?

Het hoeven allemaal geen Jezus of Gandhi te zijn.

Maar zou een zweem van ‘pelgrimaat’ niet welgekomen zijn?

Het mooie beeld onderaan laat ons tot rust komen, even de waan van de dag verlaten en weg zeilen in onze dromen.