Problemen schetsen, mankementen bekritiseren, onkunde hekelen, corruptie aanklagen, … zijn een noodzakelijkheid.

Gebukt gaan aan onder geweld, aanslagen, oorlogen, er de slaap van laten is menselijk en bewijst dat er nog meedeleven, altruïsme bestaan.

Maar oplossingen aanbrengen, perspectieven aangeven, vrede stichten, respect aanboren, dat zie je weinig.

Er zijn te weinig vredesdiplomaten, vredeboeken, vtedesinitiatieven …

De wapenindustrie heeft er zeker debet aan.

Het boek dat ik net uit heb dat een debat modereert tussen een in Vlaanderen levende pro-palestijnen en een pro-joden, geeft de achtergronden van een vreselijk conflict weer.

Het is tevens een lovenswaardige zoektocht naar oplossingen.

Zo brandend actueel en zo onwaarschijnlijk, schrijnend getimed, want enkele maanden vóór de Hamas aanvallen op Israël, dat men zich de vraag kan stellen: Wat nu? Stuiken alle vredeshypothesen in mekaar als een kaartenhuisje?

Deze problematiek heeft alles te maken met zelfbeschikking, een thema dat ons zo nauw aan het hart ligt, een oorlog die niet ver van ons bed ligt.

Een echte verhelderende aanrader.