Hij zong het, hij schreeuwde het uit, hij brulde, brutaliseerde zijn stembanden, martelde ze, deed de lucht trillen, nestelde zich in de zenuwen onder onze huid. Kippenvel tot en met, het raakte in ons hart dat kraakte.

Hij tierde:” Papa, waarom zing jij altijd hetzelfde lied? Op straat gebeurt er entwa, is er een ander geluid. Vergeet toch nooit dat er een nieuwe generatie is opgestaan, die zijn eigen weg wil gaan. Maar vergeet vooral nooit dat dit een zich eeuwig herhalend verhaal is, een steeds terug komend lied.”

Zo is er vandaag, beste politici, een kreet op straat, een gebulder tussen de muren van miljoenen woningen, naar bevrijding.

Na de onderdrukking, de opsluiting, het muilkorven, wil het volk, tja in sommigen hun ogen, ‘slechts’ het volk, een omslag, het wil de ramen open gooien, bevrijd worden van verzuring, stikstof, regelneving, gekonkelfoes, gesjoemel, ‘clownisme’, oorlog, pandemie, angst!!!

De peilingen tonen het, de democratie werd gefnuikt, nu barst de politieke etterbuil open, het vuil moet eruit geperst.

Wie beloofde een paradigma shift, nieuwe ethische politiek, zelfbeschikking, vrijheid, van Vlaanderen nog wel?

Geef het ons, díe kreet trilt na in de peilingen, zal zo tastbaar zijn in het stemhokje.

Zeg nooit, dat we het nooit gezegd hebben.

N’oubliez jamais!