En het is niet omdat we met de huidige politieke en maatschappelijke situatie ‘niet kunnen lachen’, dat we intern ongelukkig moeten zijn.

Het is niet omdat we ernstig zijn, dat we niet kunnen lachen. Chaplin was een treurende clown, maar een onverbeterlijke!

Indien we het dan hebben over ‘polentiek’, is het net opdat we veel meer dan nu, zouden moeten kunnen lachen.

Dat we niet zouden sjouwen aan die winkelkar alsof het lijkt dat het lood uit onze schoenen in haar is bevroren.

Dat we bij het ’ter tanken’ gaan, het pistool wel degelijk in ons tank stoppen i.p.v. tegen onze slaap.

Dat we de huichelarij van bepaalde narcistische, tja schizofrene figuren niet als normaliteit moeten gaan beschouwen.

Dat we niet bezorgd moeten zijn voor lage pensioentjes die oudjes uit rusthuizen verdrijven.

Dat onze kinderen geen vreemde waarden als zetpillen worden opgeduwd.

Chaplin kon er ook ‘niet mee lachen’. Trouwens dat deed hij nooit.

Daarom beste vrienden, en zo beschouwen wij jullie echt, hierna nog een ‘ernstige’ beschouwing over democratie, één van mijn FB-replieken, met de verwachting, dat we haar samen vorm kunnen geven.

“Wie heeft de juiste definitie voor de echte democratie?

De Amerikaanse is totaal verschillend van de Franse, de Zwitserse, de Ijslandse en uiteraard de Belgische.

We zien hoe men in dit land de straat heeft aangeveegd met wat dan nog maar een zekere vorm van democratie is (om de 5j een bolletje kleuren dat dan zinloos in een trommel gaat draaien).

De democratie is geen in brons gegoten object, maar een in te vullen en met de tijd evoluerend middel om een maatschappij billijk en rechtvaardig te organiseren.

Wat een enorme leemte, een krater is er vandaag van geworden, zodanig dat men eufemistisch van een particratie spreekt, terwijl het een verdoken dictatuur is. Autocratie kan zelfs niet, want we hebben geen leidersfiguren meer.

En uit die spelonk veert politieke moeheid en extremisme recht”.

Zeg dat Charley er niet mee kon lachen.