Het was 8u45 en ik stond met onze VLAKO-vlag aan de ingang van de Gordel op Kamp Kwadraat in Overijse.

Ik was nog alleen en stond te wachten op de vrienden.

Ik keuvelde met enkele toevallige deelnemers toen een vrouw mij benaderde en zei: “Mijnheer, jij hebt de verkeerde Vlaamse Leeuw-vlag”. Ik zei, :Nee hoor, ze heeft wel degelijk een zwarte tong en klauwen”. “Dat is het hem juist, repliceerde zei, dat moet rood zijn”.

Ik dacht al, weer iemand voor wie het niet duidelijk is.

En wou haar uitleggen dat dit wel degelijk de strijdersvlag was en …

“Dat is een racisten vlag, van de collaboratie”.

Zij meende het, bleek duidelijk uit haar vastberaden verwijt.

“Maar mevrouw dat is gewoon de activisten vlag, zij die een Vrij Vlaanderen nastreeft”.

“Kijk, hé mijnheer, gij moet eens dringend naar Auschwiz …”

“Maar Mevrouw, ik ben gewoon een echte overtuigde Vlaming”.

Ze liep door, draaide zich om en tierde nog: “Zwijg nu. Gij gaat mijn zondag niet kapot maken”.

Ik trilde over mijn lichaam. Beduusd, ongelukkig, diep geraakt, …

Wat de Joden werd aangedaan, weegt als een loden doek over mijn lijf en ik tors hem, telkens bij de gedachte dat de attrociteiten die werden begaan, uitgingen van mensen, net zoals ik.

En ik schaam mij telkens die gedachte opkomt tot die soort te behoren.

Mijn vrienden kwamen toe en ik moest het van mij af vertellen. Het beklijft.

En ik heb het droevige vermoeden dat er nog veel Vlamingen zo denken.

Ik zou nooit in de politiek hebben kunnen gaan.

Die emoties ondermijnen mij.