Ik geef ze de titel:

‘De vredesduif mocht niet zijn’.

Ik lees in Alkibiades van I.L. Pfeijffer op pg. 169:

‘Verdragen beëindigen de oorlog, maar niet de argwaan. Vrede kan wantrouwen voeden, omdat vrede, anders dan oorlog, aan afspraken is gebonden en omdat afspraken geschonden kunnen worden.’ Dixit.

Het is een zeer rauwe vaststelling.

Je kan ervan afleiden, dat enkel oorlog zekerheid biedt. Een waanzinnige stelling en zo ontgoochelend waar en dit in een mensdom.

Men maakt, verhandelt wapens. En toch is men verbolgen wanneer die plots gebruikt worden (De VS is een droevig, bloedig voorbeeld).

Men is verontwaardigd.

En terecht!

Men treurt dan dat in een oorlog vrouwen, kinderen, zieken, ouderen sneuvelen.

En terecht!

De oorlog geeft die verdomde zekerheid: Er sneuvelen niets dan onschuldigen.

Zo ook elke soldaat.

Het zijn slachtoffers van manipulators, machtswellustigen, ego’s, imperialisten, de wapenlobby, het Grote Geld, …

De eerste die schiet is fout, herhaal ik steeds. “De eerste kogel is er één teveel”.

Maar hoor ik daar mezelf niet zeggen: “Meester, hij is begonnen”.

Leg die wapens neer!

Harde standpunten zijn noodzakelijk, weekheid leidt tot misbruik. Kijk naar België.

Maar daarom het wapen opnemen, niet de verantwoordelijken straffen, maar de in de vuurlinie gestuurde stumperds, is LAF, mensonwaardig.

Wereld, vergeef het ons!