Gisteren was het VLAKO-time.
Het was voeten-onder-tafel time.
Als ware prinsen werden wij in Dessel verrast door de zon, een BBQ om U tegen te zeggen en een kers op een enorme, lekkerste taart.
Neen.
Tenzij dat VLAKO wel eens op een troontje mocht gezet worden, in deze, die taart!
We wouden eigenlijk gewoon effe samen zijn.
Dat gechat vanuit alle hoeken van Vlaanderen brengt geen vibraties over.
In Dessel kwamen wij tot een synthese, een spontane symbiose. Overeenstemming zonder overstemming, gewoon, eerlijk. Veel luisteren naar mekaar, standpunten naar voor brengen, tot conclusies komen.
Geen enkel onderwerp werd vermeden. Zo de ‘Wake’.
Deze wordt gehouden op een weide, op akkers.
Het is gewijde grond, waar arme stakkers in mekaars armen stierven.
Ze stierven voor een onzinnige, waanzinnige oorlog.
De aanpalende straat kreeg hun naam: De gebroeders Van Raemdonck.
Wij gaan hen eren.
Oorlog mag nooit zijn.
Tussen niemand, al zeker niet binnen een Beweging die voor Nooit meer oorlog gaat. Een Vlaamse Beweging.
Wij gaan voor Wake en niet voor Woke!
Niemand zal ons uit mekaar spelen, wij blijven gaan en dit uit eerbied voor de twee broers, voor alle gesneuvelden, waar ook ter wereld.
Want zij zijn slacht-offers van vechtende ego’s.
Zij zijn on-schuldig, wij hen des te meer schuldig.
De zon had geschenen na een zacht zomerdrupje.
Heel tevreden en voldaan keerden wij terug naar ons stulpje.
Geef een reactie