Lezen is beleven. Lezen is leren.

Boeken passeren dan ook de revue aan sneltempo. Van mijn laatste, maak ik je deelgenoot, zo je wenst. Het boek van Ivan De Vadder, De wanhoop van de Wetstraat, net verschenen, is weinig opbeurend, doch uitdagend voor ons, VLAKO, die een totaal nieuwe invalshoek op politiek beoogt..

Ivan schets de historiek van de kloof tussen burger en politiek. Persoonlijk vind ik dat het afmetingen krijgt van een canyon. Hij schets tevens de mogelijke redenen van die vertrouwensbreuk en die zijn legio. Zo:

-de particicratie,

– het uitdoven van het Parlement, verworden tot praatfabriek,

– de partijdiscipline en de slaafse onderdanigheid om toch maar in de gunst van de partijvoorzitter te blijven,

– het kiesstelsel dat men wijzigt in functie van partijbelang,

– het niet nemen van politieke, verantwoordelijkheid,

– het gebrek aan openheid

– het gebrek aan politieke hygiëne

– het onontwarbaar kluwen van de Belgische staatsstructuur en dat zelfs voor ingewijden

– het gebrek aan loyauteit of het niet houden van beloftes

– het onvoldoende beschermen van de burger

– her verziekte belang van de partijfinanciering

– de verziekte netwerking

– het omzeilen van de financiering van de kieswet

– het ontbreken van een deontologische code voor politici

– het totaal gebrek aan transparantie

– het jobhoppen

– het kiezersbedrog

– het cumuleren

– te langdurige regeringsvormingen (wereldrecord van 541 dagen)

– …

Het boek legt vingers op wonden en belicht een aantal pleisters die echter niet uitgesponnen worden.

Rakelings heeft men het over burgerparticipatie, eerder zedig vertaald in panels, volksfora raadplegingen. …

Feit is dat het onbehagen van de burger, dat ik eerder ongenoegen zou heten, endemisch is. M.a.w. het is reeds decennia aan het uitdijen, zodat het als het ware ingebakken is bij de burgers.

Wanneer men vaststelt dat 1,1 miljoen stemmen niet worden uitgebracht, en er 800.000 thuisblijvers zijn bij de verkiezingen, hoeft er echt geen tekening gemaakt.

En nu?

Volstaat het echt dat politici hun gedrag veranderen om het vertrouwen te herwinnen?

Daar geloof ik geen snars van.

Indien men de burger niet nauwer betrekt bij besluitvorming, geen fundamentele, wettelijk afdwingbare gedragscode opstelt voor elke verkozene en tal van andere ingrijpende veranderingen invoert, komt dit nooit meer goed.

Ik geloof daarom in partici-cratie, een politieke visie die binnenkort op onze website onder ‘Blog Alex‘ verschijnt.

Nog twee ‘drachten’ van 9 maanden en we zijn aan de verkiezingen toe.

De tijd dringt voor een fundamentele koerswijziging, een reset, maar door ons aangebracht en niet opgelegd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.